تقابل های دوتایی از نظر ژاک دریدا، ساختاری است که همیشه بر معنای مفاهیم سایه افکنده و از نظرگاه پسامدرنی او، این تقابل باید شکسته شود، چرا که معنا و محتوا باید در هم شکسته و کاملا در هم تنیده و مخلوط و نسبی گردد و هیچ جایگاه ثابتی برای یک مفهوم یا یک شخص و یا حتی یک شیع باقی نماند.
فیلم سینمایی برف آخر گویا دقیقا منطبق بر همین نظریه ساختارشکنانه ی پسامدرنی ژاک دریدا استوار بوده و کارگردان تمامی مولفه های محتوایی و فرمی و زیبایی‌شناسی این فیلم را بر آن استوار ساخته است.