نخستین ارتباط انسان با پدیده¬ها بواسطه حواس شکل میگیرد و قوای شنیداری و دیداری بیشترین تعامل را در این عرصه دارد به همین دلیل تمرکز مقاله حاضر به سمع و قوه شنیدار و مصداق بیرونی آن یعنی موسیقی می¬باشد. موسیقی به دلیل ویژگی منحصر به فرد خود در حوزه القای معنا، و هم¬چنین به دلیل عدم قابلیت رصد دقیق و کنترل در درون انسان، به سهولت روی گزاره¬های توجهی انسان سوار می¬شود و حجیت خود را به مخاطب دیکته می¬کند و او را به کنشی متناسب با القای منظور خود سوق می¬دهد.
این قابلیت قوای شنیداری در انسان که شاهراه تعقل و تفکر است، هم میتواند بواسطه کنترل بر نوع موسیقی و داشتن مبنای نظری ونظم منطقی در نظام وجودی انسان، موجب ایجاد تحرک و سوق یافتن و سرعت در رسیدن به هدف باشد؛ هم میتواند در معرض انباشت غیرملموس اصوات قرار بگیرد که گاه موجب جهت دهی صفات و تغییر رفتار شود و گاه موجب مسدود شدن مسیر تفکر گردد. به همین دلیل برنامه¬ریزی و نظارت این اثر در جامعه اهمیت می¬یابد و از شؤون مدیریتی است که مهارت و تخصص خود را جهت کنترل این عرصه به خدمت بگیرد.
این اثر به بررسی نحوه تاثیرگذاری موسیقی بر صفات انسان که به عنوان شاکله و ساختمان وجود انسانی است تمرکز دارد و این گزاره را مطرح میکند که قوه شنیداری که مجرای ورودی موسیقی است و قوه توجه که محل القاپذیری و شتابدهی ورودی های مخاطب است مأمن شکل گیری و ساخت گرایش و عواطفی میشود که به مرور به شکل ثابتی در می آید که همان صفت است. مجموعه این صفات شاکله انسان را شکل میدهد و انسان عبارت است از همین شاکله که تمام جهت گیری ها و رفتارها و افکار و گرایشات او بر اساس آن شکل میگیرد.