دولت نهم و دهم، بی‌شک دستاوردهای بزرگ و شدت و ضعف‌هایی در سینما -با تأکید بر اصولگرایی و تئوریسین پروری- داشته است. لکن در زمان شمقدری، این تعریف از اصولگرایی، با پیشینه‌ای از ژورنالیسم و تکنسین مئابی، دچار نوساناتی شده و تقلیل یافته است. در این تحقیق از روش «پیمایشی – تاریخی» برای اثبات این مدعا استفاده شده است.
دهه ۸۰، با سیطره تکنولوژی و استاندارد گرایی، امر محتوایی، مخدوش شده است. از سویی مدیریت اصولگرا در سینما می‌کوشد به شکل طنز و کمدی (سخیف و سطحی) گفتمان‌های دهه ۶۰ را بازسازی و احیا کرده و از سویی دیگر با شیوه ژورنالیسم و تکنسین زده (با تعریف سطحی) با گفتمان امیال شهری دولت اصلاحات (دهه ۷۰) مقابله کند. درنتیجه، در این دوره، رشد تهیه‌کنندگان با فیلم‌های دم‌دستی (مبتذل) و فوران ژانر اجتماعی به‌ظاهر، عدالت‌خواه و مُصلح را شاهدیم که در برابر فیلم‌های نیش‌دار روشنفکری، عرض‌اندام می‌کنند و اهداف یکسان دارند.